آنالیز رامان یکی از روش های طیف سنجی مولکولی است بدین مفهوم که برای شناسایی مولکول ها مورد استفاده قرار می گیرد و نه اتم ها. طیف سنجی رامان مطالعه نوعی از برهمکنش بین نور و ماده است که در آن نور دچار پراکندگی غیرالاستیک می‌شود. منظور از پراکندگی غیرالاستیک این است که پرتو خروجی انرژی کمتری نسبت به پرتو فرودی دارد. در این روش آنالیز، فوتون های تک طول موج که در ناحیه فروسرخ هستند، روی نمونه متمرکز می‌شود و عموماً لیزر به عنوان چشمه تکفام شدت بالا بکار می‌رود. فوتون ها با مولکول‌ها برهمکنش می‌کنند و بازتابیده، جذب یا پراکنده می‌شوند. در پراکندگی رامان، فوتون فرودی با ماده برهمکنش می‌کند و طول موج آن به سمت طول موجهای بیشتر یا کمتر شیفت می‌یابد. شیفت به طول موجهای بیشتر غالب است و این پراکندگی را رامان استوکس می‌گویند. طیف سنجی رامان فوتون های پراکنده شده را مطالعه می‌کند. از آنجاییکه ترازهای گسسته انرژی ارتعاش پیوند ترکیبات شیمیایی در ناحیه فروسرخ قرار دارد، جذب انرژی منجر به فعال سازی انرژی آنها می شود و از آنجاییکه فاصله بین ترازهای انرژی منحصر به فرد می باشد، از طول موج و انرژی پرتوهای پراکنده شده برای شناسایی ترکیبات استفاده می شود.
برای اطلاعات بیشتر در این زمینه می توانید مقاله مبانی طیف سنجی رامان را مطالعه بفرمایید.
